آقا همه چی از یه روز قشنگ تابستونی شروع شد، یه تخم پیدا شد توی خونه خانم مرغه و آقا خروسه، با هم صحبت می‌کردن، این تخم از کجا اومده، مرغه گفت، من که امروز تخم نداشتم، و این جا هم به غیر ما مرغ و خروس دیگری نیست که بخواد مرغا تخم بگذارن و گفت
یه روزی از روزای خدا داشت میرفت کسی دنبال خانه خویش، انجا که آمد و گفت من حالم خیلی خوبه، باید یه کار خفن انجام بدم، برم به درختا آب بدم و عشق کنم و محبا کنم و خودمو فوق العاده کنم و خوشکل کنم و رفت لباس قشنگه رو با عطر زدن پوشید
اقا امروز خیلی باحال بود، رفتم یه جا خفن، یه جا بود پر خر و کلی خر هم اونجا بود و این خرا خیلی خوشکل بودن و عشق بودن و به قولی بغلی...
آقا اومدیدم ازشون عکس بگیریم یه گرد و خاکی کردن که نگو و من ازشون دور شدم و گفتم حالاست که با لگدشون
سلام، خوبین
اقا نوروز ۱۴۰۴ اومد و اولاش شهادت و شب قدر بود و اکثر مردم سفره هفت سین رو پهن نکردن، چون ایام ناراحتی بود و اصلاً براشون خوب نبود و حتی تبریک عید هم نمی‌گفتند، چون گناهی بود و حالا بعد از این چند روز، دوباره شب قدر رفت و موسیقی ها و آهنگ های شب عید و عید را پخش می کنند و بعضی بی دینها این براشون مهم نبوده و طبق هر سال، برنامه
بعید می‌دانم تمام مصیبت بشر را در چند کلمه خلاصه کردن، در توان کسی جز مولانا باشد:
در بحر زاده‌ایم و به خشکی فتاده‌ایم..
#مولانا
بیدل گفت:
امروز نامه‌ام ز برِ یار می‌رسد
من گامِ قاصد از تپشِ دل شمرده‌ام!
این تکنولوژی دیگر چه بلایی بود که قلم و کاغذ و قاصد را از ما گرفت.
#بیدل(ابوالمعانی میرزا عبدالقادر بن عبدالخالق ارلاس)
